Luisterrijk

Zoevend glijdt de trein het station binnen. De piepende remmen  brengen de kolos  tot stilstand.  Met een zachte zucht schuiven de deuren open waarna een met stemmen gevulde stroom reizigers  zich naar de uitgang beweegt.  Niet te missen geluiden die het station vullen en na enkele minuten weer verstommen.  Iets verderop  vermengt  het rammelende  geluid van ijzer op ijzer -  de vertrekkende trein die over het spoorviaduct rijdt – zich met het intrillen van damwanden. De herrie hiervan stijgt ver uit boven de dagelijkse geluiden op het spoor.

Niet alleen de beelden, maar ook de geluiden
van het spoor worden bewaard voor later

We zijn vandaag de dag  sterk visueel  georiënteerd, maar  geluid blijft  essentieel voor de beleving van de spooromgeving. Het hoort bij het ritme van het  alledaagse treinenverloop, maar ook bij de bouwactiviteiten in de spoorzone.  Geluid waarschuwt ook voor gevaar. Is de bouw van de spoortunnel beter te begrijpen door goed te luisteren? Zonder meer. De veranderingen in dit gebied zijn ook hoorbaar. Dat vindt in ieder geval een aantal geluidtechnici, kunstenaars en bewoners  die samenwerken in het project Hoorbare Herinneringen. Ze verzamelen, versterken en verwerken omgevingsgeluiden op verschillende momenten in het bouwproces. Geluidskunst zoals ze het zelf noemen.

Sta dus niet vreemd te kijken als je in de spoorzone een geluidstechnicus met een grote microfoon in de weer ziet. Die is omgevingsgeluiden aan het opnemen.  Het project loopt nog door tot 2017. Zo ontstaat een reeks van bovengrondse bouw- en treingeluiden die mettertijd verstomt en over gaat in de stadse geluiden van de woonwijk die daar uiteindelijk komt. Het documenteren van deze geluiden is een prachtige aanvulling op de vele foto’s die dagelijks van de tunnelbouw worden gemaakt.  Bij geluid sta je niet zo stil, tenzij het lawaai wordt. De geluiden van de spoorzone vertellen een eigen verhaal. 

guwie

geplaatst 1 februari 2014