 |
| De trap naar de loopbrug op het station in Delft |
Onder aan de
loopbrug sta ik voor een immense opgave. Hardop tel ik de vierenvijftig treden naar
boven, met gelukkig onderweg twee stops om op adem te komen. Ik til mijn
trolley zo hoog als ik kan. Om mijn linkerschouder bungelt de zware tas. De
straf voor niet kunnen kiezen wat mee te nemen. Links en rechts rennen haastige
reizigers me voorbij. Jong zijn ze en goed geoefend. Ik ben geen partij voor ze.
Opnieuw tel ik de
treden die om en om aan de uiteinden van een
witte en gele markering zijn voorzien. Het frisse verfje maakt ze beter
zichtbaar. Ik heb weinig oog voor de twee tinten grijs waarmee ze elkaar
afwisselen. Voor de veiligheid, zo wordt gezegd, maar ik vind de trap vooral hoog.
Hijgend kom ik
boven in een zee van blauwe tulpen. De bloemen hebben zich aangepast aan de
kleur van de loopbrug. Deze beloning accepteer ik met volle teugen, net als het
fraaie uitzicht over het bouwterrein. Verderop is het rode staketsel van het
stadskantoor in aanbouw te zien. Het wordt alsmaar groter. Recht onder mij zie
ik het perron. Daar moet ik zijn. Mijn trein kan elk moment binnenkomen.
Maar de
duizelingwekkende diepte boven aan de trap schrikt af. Er is geen weg terug.
Over de gekleurde trap begin ik aan de vierenvijftig treden naar beneden. Ik
huiver en tel elke trede. Ook hier zijn ze om en om grijs. De rode trapleuning
biedt me de zekerheid die ik nodig heb. Na een paar minuten sta ik bezweet
beneden. Gehaald, maar nu mijn trein nog. De volgende dus
guwie.
geplaatst 15 oktober 2013
Geen opmerkingen:
Een reactie posten