dinsdag 15 oktober 2013

Twee tinten grijs

De trap naar de loopbrug op het station in Delft





Onder aan de loopbrug sta ik voor een immense opgave. Hardop tel ik de vierenvijftig treden naar boven, met gelukkig onderweg twee stops om op adem te komen. Ik til mijn trolley zo hoog als ik kan. Om mijn linkerschouder bungelt de zware tas. De straf voor niet kunnen kiezen wat mee te nemen. Links en rechts rennen haastige reizigers me voorbij. Jong zijn ze en goed geoefend. Ik ben geen partij voor ze. 

Opnieuw tel ik de treden die om en om aan de uiteinden van een  witte en gele markering zijn voorzien. Het frisse verfje maakt ze beter zichtbaar. Ik heb weinig oog voor de twee tinten grijs waarmee ze elkaar afwisselen. Voor de veiligheid, zo wordt gezegd,  maar ik vind de trap vooral hoog.

Hijgend kom ik boven in een zee van blauwe tulpen. De bloemen hebben zich aangepast aan de kleur van de loopbrug. Deze beloning accepteer ik met volle teugen, net als het fraaie uitzicht over het bouwterrein. Verderop is het rode staketsel van het stadskantoor in aanbouw te zien. Het wordt alsmaar groter. Recht onder mij zie ik het perron. Daar moet ik zijn. Mijn trein kan elk moment binnenkomen.


Maar de duizelingwekkende diepte boven aan de trap schrikt af. Er is geen weg terug. Over de gekleurde trap begin ik aan de vierenvijftig treden naar beneden. Ik huiver en tel elke trede. Ook hier zijn ze om en om grijs. De rode trapleuning biedt me de zekerheid die ik nodig heb. Na een paar minuten sta ik bezweet beneden. Gehaald, maar nu mijn trein nog. De volgende dus


guwie.






geplaatst 15 oktober 2013

dinsdag 1 oktober 2013

Fietspad

Fietsen is in. Weliswaar meer zomers dan ’s winters, maar het gebruik van de fiets neemt zienderogen toe. Kijk maar eens op de diverse  stations in Nederland. In Delft komt  een grote ondergrondse fietsenstalling bij het station. Een  “mezzanine”, deftig woord voor tussenvloer , verbindt de stalling met de stationshal boven en met de sporen beneden. Als fietser rij je straks zo de stalling in en ga je met de roltrap naar je trein. Goed geregeld.

Fietsers nemen het echter niet altijd zo nauw met de verkeersregels. Ze zijn nogal eens slordig en kiezen vaak hun eigen weg. Je komt als fietser ook gekke dingen tegen. “Paal in de weg” waarschuwt een bord. Geen paal meer te zien. Dat komt door een effectieve campagne van de Fietsersbond. Veel ongelukken komen door dat paaltje.

En wat te denken van een omleiding voor fietsers. Te zien aan het eind van de Phoenixstraat ter hoogte van de Bagijnestraat. Over zo’n 100 meter ontbreekt daar het fietspad.  Geloof het of niet: de fietser wordt dan 300 meter omgeleid. Rechts, links, even rechts en weer links, bocht om, en daar is het fietspad weer.  Niet zo praktisch.

Begin van de omleiding voor fietsers op de Phoenixstraat
Wat doet dus een eigenzinnige fietser? Niet omrijden, maar gewoon even afstappen. Fiets aan de hand, over het trottoir. De braafsten lopen inderdaad, maar sommigen fietsen gewoon door. Het is er wel een beetje krap als gevolg van de verschuiving van de tramrails.  Maar een fietser weet zich wel te redden.  Officieel moet je omrijden.  Een beetje naïef om te denken dat het ook gebeurt.  Een bord “Einde fietspad” had al voldaan.

guwie






geplaatst 1 oktober 2013