De verbinding

De tunnelwanden aan weerskanten van de Buitenwatersloot kruipen steeds dichter naar elkaar. De diepwandgrijper heft zich omhoog om ze uit te graven. Het vullen met bentoniet en daarna volstorten met beton is een fluitje van een cent. Het ijzeren vlechtwerk voor in de wand ligt al klaar. Het zal de tunnel  straks  de nodige sterkte geven.

De rood-witte markering vormt de bruuske grens  met de werkelijkheid. Tot hier en niet verder, tenminste voorlopig niet. Aan de overkant van het water lonkt het vervolg. Ook daar wordt alles in gereedheid gebracht voor de oversteek. De tunnel rukt onweerstaanbaar op. Eens komt de dag dat beide helften met elkaar worden verbonden. De ondergrondse trein zal straks onzichtbaar de barrière nemen.

Voetganger, fietser en automobilist kruisen het gedachte tracé nu nog zonder problemen. De tram slingert zich een weg door de drukte. Ieder wacht op zijn beurt, rood en groen regelen dat samen.

Maar hoe lang nog? Nu nog liggen de beide tunneleinden te wachten op elkaar. Ze willen elkaar raken, nee, ze moeten worden verbonden.  De onvermijdelijke oversteek over kruispunt en water zal oostelijk Delft los snijden van de binnenstad. Geen verbinding meer, of hooguit een heel beperkte tijdens de bouw. Veel later zal het bovengrondse verkeer weer  haar loop nemen. Over het tunneldak en zonder zich te storen aan de trein, net als nu. Ze hebben geen weet meer van elkaar.


guwie






geplaatst 16 november 2010

De scheur

De flinke scheur in het pleisterwerk - het brokkelt, maar valt er nog net niet af -  is toch nieuw? Schuldbewust realiseer ik me dat ik eerder achter de gordijnen had moeten stofzuigen. Had ik sneller in actie kunnen komen.

Voor de start van de werkzaamheden zijn alle huizen opgenomen. Nauwkeurig is beschreven wat de staat van onderhoud is. Waar is het huis verzakt,  in welke kamer zit er een diepe scheur, sluit het bovenraam nu al niet goed?  Allemaal netjes genoteerd en op de foto gezet. Een waardevol document dat in de kluis bij de notaris ligt.  En een kopie bij de bewoner. 

In die documenten is niets over mijn scheur terug te vinden. Geen geschreven vermelding en, toeval of niet, op het fotoschijfje ontbreekt juist die ene foto.  Dat wordt lastig klagen en claimen bij de verzekeraar. 

Het Schadeloket van SpoorzoneDelft,  waar de klacht is ingediend, heeft hem doorgestuurd. Nee, ze vervolgen ingediende klachten niet. Ik moet bij de CrommeLijn zijn. Maar die graven, storten beton en leggen het spoor aan. Klachtbehandeling is natuurlijk niet hun primaire proces. Het is nu een half jaar later.  Wedstrijdje: eerst de tunnel klaar of eerst mijn scheur gerepareerd?

guwie






geplaatst 2 november 2010