donderdag 16 december 2010

Van Bacinol tot bentoniet


De trein duikt straks in het noorden van de stad onder de grond. Bij de Poort van Delft, waar eerder de Bacinol stond of - zoals we hem vroeger noemden - de Gistfabriek, zien we nu als nieuw baken een witte fabriek. Jarenlang rolde daar de hele wereldproductie  van penicilline van de band.  De Gist stootte het gebouw af en sindsdien was de Bacinol verzamelgebouw voor de creatieve sector. Ateliers en kleine ondernemingen zochten elkaars gezelschap in de oude fabriek. Tl-buizen van verschillende kleuren zorgden ’s avonds voor een feestelijke verlichting in het trappenhuis.    

Maar ook de Bacinol is plat gegaan. De afbraak was spectaculair. Een hoge kraan met camera heeft behoedzaam de brokken eraf gehapt. Het puin is op waardige wijze gescheiden, metaal eruit, de brokken baksteen verzameld op een hoop. Sprak daar eerbied voor de geschiedenis uit of zijn slopers altijd zo voorzichtig? Of zelfs creatief?

De witte fabriek die er nu staat -- een serie geschakelde grote cilinders --  is voor even de nieuwe beelddrager aan de noordelijke tunnelingang. Dit is de bentonietcentrale die een mengsel van water, cement en zeer fijne klei levert. Gestort en gehard houdt het goedje de uitgegraven tunnelwand overeind totdat het beton die taak overneemt.

En daarna, als alle wanden gevuld zijn, zal ook deze fabriek weer verdwijnen. Plaats maken voor ….. we weten het nog niet. Het bestemmingsplan maakt  woningen niet mogelijk: te dicht bij de DSM.  Misschien toch het nieuwe Sportfondsenbad, of een mooi stadspark?  Maar……wat dan ook, markeer deze plek met zijn bijzondere verleden. De Poort van Delft verdient iets markants.


guwie

woensdag 1 december 2010

Vocabulaire

Onze vocabulaire en de kennis over bouwmethoden breidt zich uit. We krijgen factsheets in de bus, leren te denken in weeknummers, er wordt voorgewoeld. De instorting van een diepwand bleek een voorzien risico. We kennen de voors en tegens van damwanden.  Inmiddels zijn we voorgelicht over nut en noodzaak van bentoniet. Tenslotte  is er sprake van tunnelmonden.

De spoortunnelbouw is een technisch werk en dat heeft  nu eenmaal zijn eigen jargon.  Het opleidingsniveau van de omwonenden en andere geïnteresseerden loopt uiteen. Hoe kan je iedereen bedienen? Een ding is duidelijk: zonder communicatie zal het niet gaan. Sterker: de website van Spoorzone Delft slooft zich uit in communiceren met alle denkbare betrokkenen. En iedereen die zich wel eens langs een van de hekken rond het werk heeft opgesteld, weet dat de werkers eigenlijk zonder uitzondering bereid zijn uit te leggen waar ze op dat moment mee bezig zijn.

Iemand op het communicatiecentrum aan de Barbarasteeg zei: “ je kunt de mensen niet met te veel technische informatie lastig vallen” . Dat is nog maar de vraag. Juist in Delft hebben veel mensen wat met de bouw, op welk niveau dan ook. Vertel vooral ook hoe de dingen technisch zitten. Degene die het niet interesseert haakt vanzelf af. Voor een ander is het heel interessant. Hij, maar ook zij, maakt de blitz op het verjaardagsfeestje waarin gemelijk wordt opgemerkt dat het wel een puinhoop zal zijn daar bij jullie voor de deur.
Zeker wel, maar er is wat meer te vertellen.

guwie








geplaatst 1 december 2010

dinsdag 16 november 2010

De verbinding


De tunnelwanden aan weerskanten van de Buitenwatersloot kruipen steeds dichter naar elkaar. De diepwandgrijper heft zich omhoog om ze uit te graven. Het vullen met bentoniet en daarna volstorten met beton is een fluitje van een cent. Het ijzeren vlechtwerk voor in de wand ligt al klaar. Het zal de tunnel  straks  de nodige sterkte geven.

De rood-witte markering vormt de bruuske grens  met de werkelijkheid. Tot hier en niet verder, tenminste voorlopig niet. Aan de overkant van het water lonkt het vervolg. Ook daar wordt alles in gereedheid gebracht voor de oversteek. De tunnel rukt onweerstaanbaar op. Eens komt de dag dat beide helften met elkaar worden verbonden. De ondergrondse trein zal straks onzichtbaar de barrière nemen.

Voetganger, fietser en automobilist kruisen het gedachte tracé nu nog zonder problemen. De tram slingert zich een weg door de drukte. Ieder wacht op zijn beurt, rood en groen regelen dat samen.
Maar hoe lang nog? Nu nog liggen de beide tunneleinden te wachten op elkaar. Ze willen elkaar raken, nee, ze moeten worden verbonden.  De onvermijdelijke oversteek over kruispunt en water zal oostelijk Delft los snijden van de binnenstad. Geen verbinding meer, of hooguit een heel beperkte tijdens de bouw. Veel later zal het bovengrondse verkeer weer  haar loop nemen. Over het tunneldak en zonder zich te storen aan de trein, net als nu. Ze hebben geen weet meer van elkaar.


guwie






geplaatst 16 november 2010

dinsdag 2 november 2010

De scheur



De flinke scheur in het pleisterwerk - het brokkelt, maar valt er nog net niet af -  is toch nieuw? Schuldbewust realiseer ik me dat ik eerder achter de gordijnen had moeten stofzuigen. Had ik sneller in actie kunnen komen.

Voor de start van de werkzaamheden zijn alle huizen opgenomen. Nauwkeurig is beschreven wat de staat van onderhoud is. Waar is het huis verzakt,  in welke kamer zit er een diepe scheur, sluit het bovenraam nu al niet goed?  Allemaal netjes genoteerd en op de foto gezet. Een waardevol document dat in de kluis bij de notaris ligt.  En een kopie bij de bewoner. 

In die documenten is niets over mijn scheur terug te vinden. Geen geschreven vermelding en, toeval of niet, op het fotoschijfje ontbreekt juist die ene foto.  Dat wordt lastig klagen en claimen bij de verzekeraar. 
Het Schadeloket van SpoorzoneDelft,  waar de klacht is ingediend, heeft hem doorgestuurd. Nee, ze vervolgen ingediende klachten niet. Ik moet bij de CrommeLijn zijn. Maar die graven, storten beton en leggen het spoor aan. Klachtbehandeling is natuurlijk niet hun primaire proces. Het is nu een half jaar later.  Wedstrijdje: eerst de tunnel klaar of eerst mijn scheur gerepareerd?

guwie






geplaatst 2 november 2010

zaterdag 16 oktober 2010

In afwachting

Midden in het niets staat het station, al 125 jaar Delfts monumentale halte aan het spoor. De een begint daar zijn reis, voor de ander is het eindpunt op weg naar huis. Nog steeds, maar al ontdaan van veel van zijn luister. De ingang is afgesloten, de luifel opgeborgen, geen trap meer, die is
 gesloopt. De stationsklok loopt op tijd, maar hoe lang nog? De lege vlakte waar voorheen de bussen af en aan reden, komt aan snee voor zijn nieuwe bestemming.  


Hoe kort geleden nog vormden de statige huizen aan de Van Leeuwenhoeksingel – de laatste jaren in verval vanwege de verwachte sloop – en de oude Defensiegebouwen de afgrenzing van het Stationsplein. De blauwe panden aan de overzijde hielden het plein in zijn greep.  Maar ze zijn weg, opgeruimd. De tunnel komt er aan.
De duizenden verwarde fietsen, voorheen zo bijzonder voor dit plein, zijn geordend gestald langs het spoor.  Of - net als de bussen - verplaatst naar de achterkant van het station. De  Delfts Blauwe stalling in het oude van Gend & Loosgebouw biedt uitkomst.


Tussen oud en nieuw slijt het station zijn laatse jaren aan het spoor. Berustend, want  de mensenstroom beweegt zich buitenom. Kiosk en winkel liggen in de luwte te wachten op iedere klant. Onwetend wat de toekomst brengt. Het wordt anders, heel anders.




guwie






geplaatst 16 oktober 2010

dinsdag 5 oktober 2010

Vertraging



Nog net geen jaar zichtbaar bezig, of de bewoners aan het spoorzonetracé ontvangen een brief waarin te lezen valt dat er sprake is van vertraging in de bouw: Op dit moment is de vertraging minimaal een jaar, zo meldt de gemeente.  Dat is sterk. Is er dan niets gebeurd? Je zou zeggen, integendeel.  1 jaar bezig, 1 jaar vertraging, 1 – 1 = 0  of toch niet? Eind van dit jaar krijgen we als bewoners meer duidelijkheid over de verdere planning.

Was het hier maar China. Daar wordt niet op 5 dagen 8 uur gewerkt, maar is men dag en nacht, ook in het weekend bezig. Laten we de planners hier eens een handje helpen. In plaats van iedere week 5 dagdiensten van 8 uur te draaien, komen we op z’n Chinees op  7 x 3 ploegendiensten = 21 ploegendiensten per week uit. Dat is ruim vier maal zo snel. Geeft misschien soms een beetje geluidoverlast voor de omwonenden, maar alles duurt dan ook vier maal zo kort.  Als we daar vandaag mee zouden beginnen, is dat jaar vertraging snel ingelopen. Kost een centje meer, maar is ook efficiënter. En volgend jaar al rijdt de trein onder de grond.

Niet denkbaar in Nederland?  Zeker wel: ga eens kijken bij station Arnhem of op sommige snelwegen, en je ziet wat er mogelijk is.  Misschien ook een idee voor de Sebastiaansbrug …..

guwie






geplaatst 5 oktober 2010

maandag 4 oktober 2010

Intro

damwanden aan de Westvest
De bouw van de spoortunnel, de sloop van de huizen die er aan vooraf ging, de spoorzone op weg naar 2020. Hoe kijken twee bewoners daar van dichtbij tegen aan?
In SPOORSLAG beschrijven ze in miniatuurtjes de veranderingen, stellen vragen, doen suggesties om het kleine en soms grote leed te verzachten. Ze volgen de aanleg van de tunnel op de voet. In duovorm geven Wil Jacobs en Guus van Steenbergen (guwie) hun beleving van de bouw weer. Tweewekelijks doen ze verslag, kritisch, maar vanuit het perspectief dat het beter wordt.